Όταν μια κοινωνία ξεμένει από γιατρούς, δεν είναι μόνο οι ασθενείς που κινδυνεύουν — είναι η ίδια η ιδέα της πολιτισμένης ζωής που καταρρέει. Η Σάμος δεν βρίσκεται απλώς σε υγειονομική κρίση. Βρίσκεται σε πλήρη εγκατάλειψη. Και το χειρότερο; Κανείς από αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της εξουσίας δεν φαίνεται να ενοχλείται.
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σήμερα ο Σύλλογος Εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Σάμου, η πραγματικότητα που ξεδιπλώθηκε δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: το νοσοκομείο του νησιού καταρρέει — και μαζί του καταρρέει η στοιχειώδης ασφάλεια των κατοίκων. Η κραυγή αγωνίας του προέδρου του Συλλόγου, κ. Σταμάτη Φιλιππή, δεν είναι υπερβολή. Είναι αποτύπωση μιας κατάστασης που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.
Ένα νοσοκομείο φάντασμα
Αν ήταν να περιγράψει κανείς το Γενικό Νοσοκομείο Σάμου με μία λέξη, αυτή θα ήταν «εγκατάλειψη». Μία παθολόγος, ένας καρδιολόγος, ένας αναισθησιολόγος. Κανένας ψυχίατρος. Καμία βασική ειδικότητα. Ένα Τμήμα Επειγόντων που δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μια ΜΕΘ που απειλείται με λουκέτο. Νοσηλευτές που κάνουν υπερωρίες επί υπερωριών, καλύπτοντας νυχτερινά με το ζόρι, χωρίς άδειες και με χρωστούμενα ρεπό από το 2022.
Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, ούτε κάποια παροδική δυσλειτουργία. Είναι η νέα κανονικότητα. Και είναι ντροπή. Για το κράτος, για την κυβέρνηση, για την τοπική αυτοδιοίκηση, για όλους όσους κάνουν πως δεν βλέπουν.
Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο
Το αφήγημα της «συγκυρίας» και των «προκλήσεων» έχει καεί. Δεν πρόκειται για ατυχία ή γραφειοκρατικά εμπόδια. Είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής επιλογής: της συρρίκνωσης του δημόσιου συστήματος υγείας, της αποθάρρυνσης των επαγγελματιών υγείας, της σιωπηρής προώθησης του ιδιωτικού τομέα.
Όπως αποκάλυψε ο κ. Φιλιππής, ελάχιστες ή καθόλου προσλήψεις έγιναν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, παρότι υπήρχαν λίστες με εκατοντάδες υποψήφιους. Οι προκηρύξεις που βγαίνουν, γίνονται για το θεαθήναι. Ολόκληρη η Σάμος λειτουργεί χωρίς παιδοψυχίατρο, δερματολόγο, γαστρεντερολόγο, νευροχειρουργό, ογκολόγο.
Όταν λοιπόν ο βουλευτής του νησιού Χριστόδουλος Στεφανάδης , καθηγητής καρδιολογίας ο ίδιος, τηρεί σιγή ιχθύος μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, δεν είναι απλώς απών. Είναι συνένοχος.
Υγεία προς πώληση
Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες που προωθεί το Υπουργείο Υγείας οδηγούν αργά και μεθοδικά στην εμπορευματοποίηση της υγείας. Απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή. Ιδιώτες γιατροί που νοικιάζουν δημόσιες υποδομές. Γιατροί που καλούνται να καλύψουν εφημερίες σε ειδικότητες που δεν κατέχουν, ρισκάροντας όχι μόνο την αξιοπρέπειά τους αλλά και την ασφάλεια των ασθενών.
Η δημόσια υγεία μετατρέπεται σε υπηρεσία επί πληρωμή. Όποιος έχει λεφτά, σώζεται. Όποιος δεν έχει, εύχεται να μη χρειαστεί γιατρό. Κι αυτό δεν είναι απλώς ανισότητα. Είναι βαθιά κοινωνική βαρβαρότητα.
Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι
Αν κάτι έγινε σαφές στη σημερινή συνέντευξη Τύπου, είναι ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής. Δεν είναι πλέον θέμα ιδεολογικής διαφωνίας ή διαχειριστικής επάρκειας. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά.
Η Σάμος δεν ζητά προνόμια. Ζητά τα αυτονόητα: γιατρούς, νοσηλευτές, υποδομές, λειτουργικές υπηρεσίες υγείας. Ζητά να πάψει να είναι νησί β΄ κατηγορίας. Ζητά να σταματήσει η κοροϊδία, οι άδειες υποσχέσεις, οι φιέστες χωρίς αντίκρισμα.
Ούτε σωτήρες, ούτε υπομονή – ώρα για αντίσταση
Ο Σύλλογος Εργαζομένων δεν κρύφτηκε. Κάλεσε σε πανσαμιακή κινητοποίηση στις 16 Σεπτεμβρίου, με στόχο να σπάσει η σιωπή. Είναι η στιγμή που η κοινωνία πρέπει να δείξει ότι δεν ανέχεται άλλο τον υγειονομικό αποκλεισμό. Ότι δεν θα ανεχτεί να πεθαίνει από αδιαφορία. Ότι η υγεία δεν είναι προνόμιο — είναι θεμελιώδες δικαίωμα.
Όπως είπε ο κ. Φιλιππής: «Δεν περιμένουμε σωτήρες. Οι πολίτες πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους μαζί με τους μάχιμους υγειονομικούς».
Και έχει δίκιο. Γιατί αν το να αρρωστήσεις στη Σάμο σημαίνει να κινδυνεύεις να πεθάνεις, τότε δεν μιλάμε πια για σύστημα υγείας. Μιλάμε για πολιτική αποτυχία. Και αυτή, κάποια στιγμή, θα πρέπει να λογοδοτήσει.
Η υγεία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι η βάση κάθε κοινωνικής συνοχής. Αν δεν την υπερασπιστούμε τώρα, δεν θα έχουμε αύριο για να το κάνουμε.