Εσχάτως, στη χώρα της «δημοσιογραφίας» της φαιδράς πορτοκαλέας, εκεί όπου το καθήκον της ενημέρωσης έχει μετατραπεί σε πεδίο λογοκρισίας και εκφοβισμού, γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη επεισοδίου δολοφονίας χαρακτήρα — αυτή τη φορά, εις βάρος δημοσιογράφων που τόλμησαν το αυτονόητο: να ασκήσουν κριτική.
Το "έγκλημά" τους; Έγραψαν άρθρα που αφορούσαν την πολιτική αδράνεια ενός βουλευτή. Όχι προσβλητικά κείμενα, όχι φτηνές προσωπικές επιθέσεις, αλλά πολιτική κριτική – τη ραχοκοκαλιά κάθε υγιούς δημοκρατίας. Κι όμως, η αντίδραση δεν άργησε: απειλές, λάσπη, δημόσιες στοχοποιήσεις και ψευδο-καταγγελίες. Όλα τα γνωστά "πιστόλια" που χρησιμοποιεί το σύστημα όταν αισθάνεται πως κάποιος τολμά να αμφισβητήσει την ευκολία και τη νωθρότητά του.
Μόνο που, σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα δεν σταματούν εκεί. Ο βουλευτής που εμφανίζεται ως "θύμα" της δήθεν συκοφαντίας, είναι χορηγός συγκεκριμένων δημοσιογράφων που αναπαράγουν πρόθυμα τις επιθέσεις του κατά συναδέλφων τους.
Μιλάμε, δηλαδή, για ένα κλειστό δίκτυο αλληλοεξυπηρετήσεων, όπου η δημοσιογραφική "αντικειμενικότητα" πάει περίπατο, αφού η "κριτική" και η "ανάλυση" εκπορεύονται από οικογενειακά και οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται άμεσα με την εξουσία. Και ενώ η κοινή γνώμη παρακολουθεί, οι δημοσιογράφοι-υποτελείς ντύνονται τον μανδύα της ηθικής αγανάκτησης και ρίχνουν τη λάσπη με τόση ένταση, όση τους επιτρέπει η εγγύτητα τους στον χρηματοδότη.
Πρόκειται για μια χυδαία παραβίαση κάθε έννοιας δεοντολογίας. Όταν η πένα γίνεται εργαλείο υπεράσπισης πολιτικού αφεντικού, και μάλιστα με οικογενειακές διασυνδέσεις, τότε δεν μιλάμε πια για δημοσιογραφία, αλλά για προπαγάνδα μεταμφιεσμένη σε ενημέρωση.
Αν, λοιπόν, το να επισημαίνεις την πολιτική απραξία ενός αιρετού αξιωματούχου θεωρείται σήμερα "παραστράτημα", τότε ας μας το πουν καθαρά: η ελευθερία του Τύπου έχει τελειώσει. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν πλέον είτε να σιωπούν είτε να λιβανίζουν. Αλλά αν είναι έτσι, τότε να μην απορούμε γιατί η πολιτική ζωή του τόπου διολισθαίνει στη μετριότητα και την αδιαφάνεια.
Ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε υπηρέτης, ούτε διακοσμητικό στοιχείο. Είναι – ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι – το μάτι και το αυτί του πολίτη απέναντι στην εξουσία. Κι αν σήμερα κάποιοι επιχειρούν να τον φιμώσουν με "πιστόλια χαρακτήρων", τότε αύριο δεν θα αργήσουν να τα στρέψουν και σε όποιον πολίτη τολμήσει να σηκώσει κεφάλι.