Όταν ο δημόσιος λόγος γίνεται οχετός και η πολιτική μετατρέπεται σε σύμπτωμα
Ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι «πολιτικοί» έχουν μετατρέψει την πολιτική ζωή του τόπου σε θέατρο του παραλόγου – ή μάλλον, του σκοτεινού παρασκηνίου. Αντί να λειτουργούν ως θεσμικοί παράγοντες με υπευθυνότητα, έχουν επιλέξει τον ρόλο του λασπολόγου, του συκοφάντη και του εμπόρου της παραπληροφόρησης.
.jpeg)
Σε μια εποχή που η κοινωνία ζητά σοβαρότητα, λύσεις και υπευθυνότητα, εμφανίζονται ορισμένοι «πολιτικοί» που δεν πρεσβεύουν τίποτα από αυτά. Αντί για νηφάλιο λόγο, αναπαράγουν έναν βούρκο ύβρεων, ψεμάτων και προσωπικών επιθέσεων. Ο λόγος τους δεν εμπνέει, δεν προτείνει, δεν ενώνει. Είναι ένας οχετός, γεμάτος μπόχα, βρώμα και συκοφαντία.
Πρόκειται για πρόσωπα που αντλούν δύναμη όχι από τον λαό, αλλά από το φακελάκι, το ρουσφέτι, και – όταν χρειάζεται – τη μίζα. Χτίζουν καριέρες πάνω στην τοξικότητα, τη διαστρέβλωση της αλήθειας και την ψευδοηθική. Και όσο περισσότερο τους αγνοεί η κοινωνία, τόσο εντείνουν το παραλήρημα – μήπως και ακουστούν.
Ο συγκεκριμένος «πολιτικός» δεν αποτελεί εξαίρεση. Παριστάνει τον θεσμικό, αλλά λειτουργεί ως διαταραγμένος κατήγορος, πρόθυμος να λασπώσει κάθε αντίπαλο. Ο γραπτός και προφορικός του λόγος δεν είναι απλώς ακραίος – είναι ασυνάρτητος, εμμονικός και, πολλές φορές, αγγίζει τα όρια της ψυχιατρικής αξιολόγησης. Όχι γιατί διαφωνούμε ιδεολογικά, αλλά γιατί η ακράτεια λόγου και κρίσης του δείχνει κάτι βαθύτερο: την πλήρη απώλεια επαφής με την πολιτική και την πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και, με όλο τον σεβασμό, δεν μιλάμε πια για πολιτική στάση. Μιλάμε για κρίση ταυτότητας. Έναν «ηγέτη» της λεκτικής ακράτειας, που αντί για λόγο έχει οχετό, και αντί για όραμα... Baby-Lino.
Μήπως, τελικά, δεν έχουμε απέναντί μας έναν πολιτικό, αλλά έναν άνθρωπο που θα έπρεπε να βρίσκεται ενώπιον ψυχιάτρου
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τα άκρα – κινδυνεύει από τη γελοιοποίηση και τον φασισμό Κι αυτή ξεκινά όταν τα πρόσωπα που ζητούν να κυβερνήσουν, χρειάζονται πρώτα διάγνωση.