Η ψύχραιμη αποτίμηση της διαπραγμάτευσης του15 σε καιρούς σκανδάλων, η κωλοτούμπα άλλαξε στρατόπεδο , άργησαν έξι χρόνια να βγουν στον αέρα τα πρακτικά.
Το γεγονός ότι τα πρακτικά του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών δημοσιεύονται μέσω μια ιστορικής εφημερίδας και του πρώτου ενημερωτικού ιστότοπου της χώρας και όχι επίσημα από την προεδρία της Δημοκρατίας είναι από μόνο ένα στοιχείο που φωτίζει την ουσία για τα όσα συζητήθηκαν και ακολούθησαν το Δημοψήφισμα του 2015.
Τα Νέα όπως και μια εβδομάδα πριν το in έκαναν το χρέος τους.
Δεν το έκανε όμως η επίσημη Πολιτεία και ο πρώτος τη τάξει πολιτειακός άρχοντας της χώρας, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ούτε ο σημερινός ούτε και η προκάτοχός του.
Από τη πρώτη στιγμή από το στρατόπεδο του Αλέξη Τσίπρα γίνεται σαφές ότι η ουσία πίσω από τα πρακτικά είναι ότι κατέρρευσε ο μύθος της κωλοτούμπας για το «ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ» με τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο
Αναλογιζόμενοι τις αβελτηρίες τους και οι δυο δεν ήθελαν τα πρακτικά να αποτελέσουν σημείο ρήξης με τον Μέγαρο Μαξίμου, δηλαδή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Επομένως ό,τι συνάγεται ως πολιτικό συμπέρασμα και δια της εις άτοπον αναγωγή προφανώς δεν βόλευε σε αυτή τη συγκυρία η δημοσιοποίησή τους την παρούσα πολιτική εξουσία.
Το timing του Αλέξη Τσίπρα να τα ζητήσει τώρα αποδείχτηκε ορθή πολιτική τακτική, ιδιαίτερα σε μια φάση που το rebranding που κάνει έχει περάσει πλέον στο επίπεδο της ολικής επαναφοράς του ίδιου στο πολιτικό σκηνικό.
Μύθοι και πραγματικότητα
Από τη πρώτη στιγμή από το στρατόπεδο του Αλέξη Τσίπρα γίνεται σαφές ότι η ουσία πίσω από τα πρακτικά είναι ότι κατέρρευσε ο μύθος της κωλοτούμπας για το «ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ» με τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο.
Ωστόσο από την ανάγνωση που γίνεται στο προοδευτικό μέτωπο υπάρχουν και τα επιμέρους στοιχεία που βάζουν τα ιστορικά δεδομένα στη σειρά.
Πρώτον: το Δημοψήφισμα δεν ήταν «όχι» στην Ευρώπη και ευρώ.
Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός τόσο στα δυο διαγγέλματα που προηγήθηκαν του Δημοψηφίσματος όσο και τη βραδιά του «ΟΧΙ» επέμεινε ότι ήταν εντολή για Συμφωνία με τους εταίρους με ορίζοντα εξόδου από τα μνημόνια.
Δεύτερον: το Δημοψήφισμα πέτυχε αυτό που μέχρι τότε φάνταζε αδύνατο. Να βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, όπως ζητούσε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά η Τρόικα επέμενε στις συνταγές της διαρκούς και ατελέσφορης λιτότητας που διαιώνιζε τη χρεοκοπία.
Η διαπραγμάτευση όμως είχε ήδη να τρέχει από την επόμενη ημέρα της προκήρυξης του Δημοψηφίσματος καθώς ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ τρεις ημέρες μετά έριξε στο τραπέζι άλλη πρόταση από εκείνη που είχε τεθεί στην ελληνική κυβέρνηση στα τέλη Ιουνίου ως τελεσίγραφο.
Σκυτάλη στην «κωλοτούμπα»
Τρίτον: κανείς πολιτικός αρχηγός από την αντιπολίτευση δεν αμφισβήτησε στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών την πρόθεση του τότε πρωθυπουργού να διαπραγματευτεί μια καλύτερη συμφωνία, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν χωρίς να προσθέσουν τίποτα στην διαπραγματευτική του στρατηγική.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Το ποτάμι μέχρι και την ύστατη ώρα είχαν σχεδόν υιοθετήσει την τακτική των Ευρωπαίων δανειστών ότι το Δημοψήφισμα ήταν «ναι ή όχι στο ευρώ».
Στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών αποδέχτηκαν όμως αμέσως ως εθνική γραμμή αυτό που πρότεινε ο κ. Τσίπρας δηλώνοντας μάλιστα ότι θα βάλλουν και πλάτη, όπως είπε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.
Ο κ. Τσίπρας έβαζε ενώπιον των πολιτικών αρχηγών τότε τη βελτιωμένη πρόταση Γιούνκερ, που περιείχε τις βασικές επιδιώξεις της κυβέρνησης.
Για τον πρώην πρωθυπουργό είναι σαφές πλέον μετά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών ποιος ή ποιοι είχαν κάνει την κωλοτούμπα τελικά.
Εκείνοι που υιοθέτησαν τη γραμμή των ευρωπαίων ενώ στην ουσία γνώριζαν ότι δεν υπήρχε τέτοιο σχέδιο από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα.
Άργησαν έξι χρόνια
Ωστόσο αν κάτι μπορεί κάποιος να χρεώσει στον κ. Τσίπρα είναι ότι τελικά μάλλον άργησε να ζητήσει τη δημοσιοποίηση των πρακτικών.
Ο όρος της δημοσιοποίησής τους, όπως τον είχε θέσει ο Σταύρος Θεοδωράκης, «με τη λήξη του συναγερμού» ίσως έπρεπε να υλοποιηθεί παραδέχονται πολλοί τώρα.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να το είχε κάνει όσο ήταν ακόμη πρωθυπουργός και η κατάλληλη ημερομηνία θα ήταν με την έξοδο από τα μνημόνια, της 21 Αυγούστου του 2018.
Την ημερομηνία δηλαδή που και επίσημα οι θεσμοί και η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησαν τους όρους του τέλους της επιτήρησης και του ανοίγματος του ασφαλούς διαδρόμου στο οποίο πατάει έξι χρόνια τώρα η κυβέρνησης της ΝΔ.
«Ήθελε μνημόνιο»
Αποκαλυπτική και επιβεβαιωτική της πρόθεσης του κ. Τσίπρα να έρθει σε συμφωνία με την Ευρώπη ήταν η συνεπής στάση του ΚΚΕ και του γραμματέα Δημήτρη Κουτσούμπα τόσο πριν το Δημοψήφισμα όσο όμως και εντός του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών.
Παρά το ότι χαλούσε τη σούπα της τότε διχαστικής σύγκρουσης μεταξύ του ΟΧΙ και του ΝΑΙ, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που δήλωνε ξεκάθαρα σε όλους τους τόνους από τις αρχές του 2015 σχεδόν, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαπραγματευόταν για το τρίτο μνημόνιο.
Για τον Περισσό στο χορό του Μνημονίου ήταν και όσοι έφυγαν μετά από το ΣΥΡΙΖΑ για να σώσουν τα αντισυστημικά τους εχέγγυα ελπίζοντας ότι μέσα από το αντιμνημόνιο θα έχτιζαν πολιτικό κεφάλαιο, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Όταν μάλιστα το ΚΚΕ και ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη συζήτηση στη Βουλή για την έγκριση του ερωτήματος που θα έμπαινε στο Δημοψήφισμα ζήτησαν να μπει απέναντι στην πρόταση Γιούνκερ και ταυτόχρονη αποδέσμευση από την Ευρώπη και το ευρώ, ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε να το δεχτεί.
Αλλά και οι τότε διαπρύσιοι κήρυκες της ρήξης, της δραχμής και της διαγραφής του χρέους δεν έδειξαν την ίδια μαχητικότητα στη Βουλή με αυτή που επιδείκνυαν στα τηλεοπτικά πάνελ.
ΠΗΓΗ https://www.in.gr/