Ο Ναπολέων ο Βοναπάρτης, είχε πει ότι “Η ιστορία γράφεται από τους νικητές”. Αυτό όμως φαίνεται ότι δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις . Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ιστορία μπορεί να γράφεται και από τους ηττημένους
Ή μπορεί, να προσπαθούν να την γράψουν, αυτοί που δεν συμμετείχαν στην μάχη, αλλά παρέμεναν παρατηρητές, περιμένοντας να δουν ποιος θα είναι ο νικητής, για να συνταχθούν μαζί του.
Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης, από τον προηγούμενο αιώνα, είναι η Γερμανία. Προκάλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που άφησε δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, ηττήθηκε, αλλά σήμερα μαζί με τους νικητές, καθορίζει την αμυντική πολιτική της Δύσης μέσω του ΝΑΤΟ και την οικονομική πολιτική, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Επίσης η Ιαπωνία, που ηττήθηκε αφού προκάλεσε ένα άγριο και αιματηρό πόλεμο στον Ειρηνικό, αλλά σήμερα πρωτοστατεί στην οικονομική ανάπτυξη, με την καθοριστική βοήθεια και σε αγαστή συνεργασία με τους νικητές.
Η χώρα μας συντάχθηκε από την αρχή με τους νικητές.
Πολέμησε στο πεδίο της μάχης άνισο αγώνα. Κατακτήθηκε και υπέφερε ο λαός τα πάνδεινα .
Αμέσως μετά τον πόλεμο η χώρα μας ευρισκόμενη σε αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο, αγωνιζόμενη στο μέτωπο του ψυχρού πολέμου. Και με το Ελληνικό αίμα του εμφυλίου πολέμου πείστηκε το Αμερικανικό Κογκρέσο να στηρίξει το δόγμα Τρούμαν και να ενισχύσει την χώρα μας στον Ευρωπαϊκό της αγώνα κατά του επιθετικού κομμουνισμού της εποχής εκείνης, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Η Ελλάδα συνέχισε και σε εκείνη την περίοδο να συμβολίζει την προσπάθεια της κατακερματισμένης από το φασισμό Ευρωπαϊκής ηπείρου, και μπόρεσε να ανασυνταχθεί, να αναδομηθεί και να ενώσει τις δυνάμεις της.
Και το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης άρχισε να υλοποιείται.
Η χώρα μας δεν θα μπορούσε να μην είναι παρούσα σε αυτή την προσπάθεια. Με ιστορικά και πολιτικά κυρίως κριτήρια και όχι τόσο οικονομικά, η χώρα μας εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία ένωση που αγκάλιασε και χώρες που εξαθλιωμένες εξήλθαν από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ακόμα και χώρες που συνεργάστηκαν με τον φασισμό και που εκ του ασφαλούς διήλθαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και η Ελλάδα με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, με τα εύσημα των νικητών -συμμάχων σήμερα βρίσκεται να απειλείται. Να απειλείται από αυτούς που ανήκουν στην τρίτη κατηγορία που περιγράψαμε στην αρχή. Δηλαδή, από αυτούς που παρέμεναν παρατηρητές, περιμένοντας να δουν ποιος θα είναι ο νικητής , για να συνταχθούν μαζί του. Δηλαδή από τους Ανατολικούς γείτονες μας. Να απειλείται συνεχώς, με λόγους εμπρηστικούς και απειλητικούς.
Να αμφισβητούν ιστορικές συνθήκες που καθόρισαν αμετάκλητα τα σύνορα των δύο γειτονικών χωρών. Να παραβιάζουν συνεχώς τον εναέριο χώρο μας και να πραγματοποιούν χαμηλές πτήσεις πάνω από Ελληνικά νησιά. Και να παρουσιάζουν επίσημα γεωγραφικούς χάρτες που περιγράφουν την λεγόμενη «γαλάζια πατρίδα» τους… Βέβαια ζούμε στην εποχή που στην διπλωματία και γενικότερα στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, κυριαρχεί η Realpolitik. Που σημαίνει ότι η πολιτικές καθορίζονται από την ψυχρή λογική και το οικονομικό και γεωπολιτικό συμφέρον για τις δεδομένες περιστάσεις, χωρίς ιδεολογικές ή ηθικές αναστολές.
Η Realpolitik, περιεγράφηκε πρώτη φορά το 1853, από τον Γερμανό δημοσιογράφο και πολιτικό Ludwig von Rochau και από τότε έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές μέχρι σήμερα… Η χώρα μας, λόγω του γεωγραφικού, του πληθυσμιακού και του οικονομικού μεγέθους της, έχει υποστεί και υφίσταται μέχρι και σήμερα τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής. Οι σύμμαχοι μας, παρά τις ενέργειες των γειτόνων, όχι μόνο εναντίον της χώρας μας αλλά και ενέργειές τους στην ευρύτερη περιοχή, συνεχίζουν να τηρούν ίσες αποστάσεις…
Ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της απογυμνωμένης από συναισθηματικές, ιστορικές και δίκαιες παραμέτρους ,ρεαλιστικής πολιτικής, είναι οι χειρισμοί του γνωστού πάλαι ποτέ Υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger , τόσο στο Κυπριακό ζήτημα, όσο και στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις…
Αξιόπιστες μαρτυρίες καταθέτουν , ότι εκείνη την εποχή ο Kissinger, επιδεικνύοντας χάρτη του Ανατολικού Αιγαίου, είπε σε συνομιλητές του, ότι δεν είναι δίκαιο η Τουρκία να ασφυκτυά από τα Ελληνικά νησιά που είναι πλησίον της ακτογραμμής της! Και δεν είπε το αντίθετο.Ότι δηλαδή, δεν είναι δίκαιο, τα νησιά, Ελληνικά από την προϊστορία, να ασφυκτιούν από την Τουρκική ακτογραμμή…Δηλαδή , σε ανύποπτο χρόνο, περιέγραψε το επιχείρημα της «γαλάζιας πατρίδας» των γειτόνων μας!
… Αυτά που γράφω, δεν έχουν σε καμία περίπτωση ψήγματα εθνικισμού. Γιατί να επαναλάβω, ότι ο εθνικισμός εκφράζει μίσος σε άλλους λαούς. Απλά είναι βαθιά πατριωτικά επιχειρήματα. Γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ανατολικό Αιγαίο. Σε απόσταση αναπνοής από τα Ιωνικά παράλια. Με τις μνήμες, τις διηγήσεις και τον καημό των ξεριζωμένων από τις προαιώνιες εστίες τους…
..Πρόσφατα, σε μια ομιλία μου σε εθνική επέτειο στην Σάμο, αναφέρθηκα “στις Τουρκικές ακτές που απέχουν 1252 μέτρα από το νησί”…
Ένας ηλικιωμένος με διέκοψε και μου είπε φωναχτά: “όχι στις Τουρκικές , αλλά στις Μικρασιατικές ακτές” !
Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης, Καθηγητής Καρδιολογίας
https://www.protothema.gr/
