«Να προσέχουμε τι βγάζουν οι πλατείες. Την πρώτη φορά έβγαλαν ΑΝ.ΕΛ. και Χρυσή Αυγή, τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», μου έλεγε λίγες ώρες πριν την κινητοποίηση της Πέμπτης κορυφαίο στέλεχος της Δημοτικής Αρχής.
Κι εδώ που τα λέμε δεν είχε και άδικο… Από τους αγανακτισμένους ξεφύτρωσαν τα «μπουμπούκια» της Χρυσής Αυγής, από τον ίδιο χώρο και τα «μπουμπούκια» του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ μία παρένθεση. Θυμάμαι ένας πρώην Συριζαίος, μετέπειτα στέλεχος της ΛΑ.Ε. και νυν ανένταχτος, μου έλεγε τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. : «δεν μπορείς να βάζεις τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή στην ίδια μοίρα. Μην υιοθετείς τη λογική των δύο άκρων γιατί σύντομα θα οδηγηθεί η κοινωνία στα δύο». Όμως, 2 χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος, με μεγάλη μου έκπληξη υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό «οι ακραίοι του ΣΥΡΙΖΑ». Κλείνει η παρένθεση.
Τα λόγια του στελέχους της Δημοτικής Αρχής με έβαλαν σε σκέψη μέχρι και την ώρα της συγκέντρωσης. 18:45 της Πέμπτης έχω πάρει ήδη τον εξοπλισμό επ’ ώμου και κατεβαίνω στην πλατεία. Μανιωδώς ξεκινάω να φωτογραφίζω και να σκέφτομαι τα των κινημάτων στις πλατείες, μία σκέψη που ακόμα και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με προβληματίζει.
Φθάνοντας λοιπόν στην Πλ. Βουνακίου, ξεκινάω κατά ρυπάς τις φωτογραφίες, αναζητώντας, μεταξύ άλλων και τους ακραίους. Δεν θα πω ψέματα. Ο φακός μου εντόπισε 2-3 «μπουμπούκια» που δεν τους έκοψα και για σόικους και που περιφέρονταν γύρω – γύρω από τη συγκέντρωση. Προς στιγμή έκανα να τους φωτογραφίσω. Όμως κατέβασα τον φακό και σκέφτηκα ότι δεν έχει καμία απολύτως αξία.
Κοίταξα τριγύρω μου και αναρωτήθηκα. Ο Αριστείδης ο Ζαννίκος ακραίος; Οι συγχωριανοί μου από τη Συκιάδα ακραίοι; Ο μισός Δημοκρατικός Βροντάδος ακραίος; Η Τούλα η Αλοίμονου την οποία γνωρίζω μέσα από τον δημοκρατικό χώρο ακραία; Το «κομάντο» ο Παπά Γιώργης από την Καλλιμασιά ακραίος; Η Λίτσα η Λύκου ακραία; Ο Γιώργης ο Καλλέργης ακραίος; Οι οικογένειες με τα παιδιά ακραίοι; Ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί οι ακραίοι και οι ανώνυμοι.
Η πορεία τελείωσε και μετά από 15 λεπτά επιστρέφω στο γραφείο ξεκινώντας να ανεβάζω για το site και να στέλνω στα διεθνή δίκτυα υλικό. Μετά από μισή περίπου ώρα κι ενώ η δουλειά είχε τελειώσει, ανοίγω το Facebook. Αρχίζω να διαβάζω σχόλια και παρατηρήσεις, η αγαπημένη μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να «πιάσω» αντιδράσεις.
Δεν περνά πολύ ώρα και πέφτω πάνω σε αναρτήσεις 4 μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δύο Δημοτικών Συμβούλων της πλειοψηφίας (για την ακρίβεια σχολιασμοί και όχι αναρτήσεις) κι ενός πρώην ΣΥΡΙΖΑΙΟΥ, ξέρετε από αυτούς που ήταν στα κάγκελα και μετά με ένα «συγγνώμη παιδιά έκανα λάθος» επιχείρησε να βγάλει από πάνω του όλη την ευθύνη για το γεγονός ότι παρακινούσε τον κόσμο να ψηφίσει Αλέξη Τσίπρα, που με αγωνιώδη τρόπο επιχειρούσαν να δείξουν προς τα έξω ότι όσοι μαζεύτηκαν στην πλατεία ήταν μία χούφτα γραφικών που έκαναν το λάθος και δεν ενστερνίστηκαν τη δική τους μοναδική αλήθεια.
Η σκέψη μου με πήγε στο 2011. Και αναρωτήθηκα ποιοι τελικά ήταν οι ακραίοι…
Μα εκείνοι δεν ήταν που μαζεύονταν κάτω από τα γραφεία των Βουλευτών και τους απειλούσαν; Εκείνοι δεν ήταν που έστηναν κρεμάλες και φέρετρα έξω από το γραφείο της Ελπίδας Τσουρή; Εκείνοι δεν ήταν που είχαν αποκλείσει την Περιφέρεια και πετούσαν αυγά, πορτοκάλια και πέτρες στους πολιτικούς; Εκείνοι δεν ήταν που στις παρελάσεις πήγαιναν μπροστά σε βουλευτή και του φώναζαν σε απόσταση ενός μέτρου «κατέβα τώρα ρε μαλάκα από την εξέδρα;». Εκείνοι δεν ήταν που έβαζαν τους μαθητές να μουτζώνουν τους εκπροσώπους των θεσμών στις εξέδρες; Εκείνοι δεν ήταν που φώναζαν τους Αστυνομικούς «κωλόμπατσους»; Εκείνοι δεν ήταν που με κάθε αφορμή ύψωναν πανό; Εκείνοι δεν ήταν που πόνταραν στην αποδόμηση της δημοκρατικής πολιτείας και των θεσμών της; Εκείνοι δεν ήταν που έκαναν το «όχι», «ναι» μέσα σε ένα βράδυ; Εκείνοι δεν ήταν που «πούλησαν» στον κόσμο ελπίδα; Εκείνοι δεν ήταν που πέρασαν στην αντίπερα όχθη; Εκείνοι δεν ήταν που με την παραμικρή παρουσία της Αστυνομίας έβγαζαν ανακοινώσεις για αστυνομοκρατούμενο κράτος και ότι ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζεται;
Τι από όλα τα παραπάνω έκαναν όσοι μαζεύτηκαν στην πλατεία;
Από πότε λοιπόν το δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε ενεργού πολίτη να σκέφτεται, να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται ειρηνικά είναι ακραία ενέργεια; Πότε στο παρελθόν για να διοργανώσεις μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας έπρεπε να υποβάλλεις πλήρη στοιχεία ταυτότητας (φράση καθ’ υπερβολή); Από πότε η υποχρέωση του κάθε πολίτη να έχει δημόσιο λόγο στα πράγματα που αφορούν τον τόπο του αποτελεί μεμπτή τακτική; Από πότε για να έχεις δημόσιο λόγο πρέπει να γεμίζεις την πλατεία και όχι τα 2/3 της;
Τέλος το πώς κανεις κρίνει τη συγκέντρωση της Πέμπτης είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα. Όμως ουδείς μπορεί να αγνοήσει ότι αυτή εξέπεμψε κάποιο δυναμικό μήνυμα.
Σ.Σ.: Ακόμα και αριθμητικό να είναι το ζήτημα για ορισμένους, να θυμίσω τα εξής: Η Νέα Δημοκρατία μετά βίας γεμίζει το Χανδρής, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον 2ο όροφο του Ομηρείου, το ΠΑΣΟΚ για λόγους που πρέπει επιτέλους να εξηγήσει η Γραμματέας του παραμένει ανύπαρκτο, το ΚΚΕ γεμίζει επαρκέστατα την είσοδο της Απλωταριάς, και η ΛΑ.Ε. ούτε ένα γωνιακό τραπεζάκι στου Μανίκα. Σημειωτέον δε, ότι στην κεντρική προεκλογική τους ομιλία τόσο ο Μ. Βουρνούς όσο και ο Π. Λαμπρινούδης μετά βίας γέμισαν τα 2/5 της Απλωταριάς. Το γιατί σε κάποιους δεν αρέσει η πλατεία γεμάτη είναι δικό τους θέμα… Σίγουρα πάντως δεν είναι θέμα ενός δημοσιογράφου που καλείται να καλύψει μία συγκέντρωση.
politischios
