Αφήσαμε πίσω μας τα διλήμματα: Ολύμποι ή ΧΑΔΑ; ΒΙΑΛ ή 18ο; Το νέας κοπής ερώτημα των ημερών είναι αν αντιλαμβάνεται κανείς τι έχουν στο μυαλό τους; Η προφανής απάντηση είναι ότι, δυστυχώς, δεν έχουν τίποτα.
Η επιμονή της «Εθνικής Χίου» να διαπραγματεύεται μονοδιάστατα με τον Ν. Τόσκα κι όχι συνολικά με την κυβέρνηση έναν ευρύ σχεδιασμό αντιμετώπισης του προσφυγικού για το νησί μας σηματοδοτεί ίσως την πιο άτακτη υποχώρηση όλων των μέχρι στιγμής θέσεων μας. Κανένας δεν αντιλαμβάνεται ποιος ο λόγος να φάμε τρεις μήνες στη λεγόμενη Διαπαραταξιακή προκειμένου να σχεδιαστεί ο «οδικός χάρτης» των 14 σημείων, αφού με τόση ευκολία καταλήξαμε στο αναμενόμενο, να συζητάμε αποκλειστικά για το Προαναχωρησιακό.
Αποδέχεται και η ... κουτσή Μαρία την αμεσότητα ομαλοποίησης της ζωής στο κέντρο. Ακόμα και οι πιο δογματικοί υπερασπιστές της απαγόρευσης κάθε δομής στο νησί μας έχουν αρχίσει να ρίχνουν νερό στο κρασί τους. Γιατί, επομένως, η κοινωνία αμφισβητεί τις ... αγαθές προθέσεις; Απλούστατα, γιατί αντιλαμβάνεται όσα αρνείται με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης να διεκδικήσει η «Εθνική Χίου». Έχοντας απέναντι σου κυβέρνηση, με απέραντη εμπιστοσύνη προς τον υπουργό των μυστικών υπέρ Γερμανίας συμφωνιών, ενός μπαχαλοποιημένου συστήματος, που κάποιοι επιμένουν να το βαφτίζουν Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και με δεδομένο ότι το κανάλι της προσφυγικής διέλευσης έχει περιορίσει την ορμή του αλλά θα συνεχίζει να στάζει στη δική μας πόρτα – άγνωστο για πόσο –, αν εσύ δεν κατευθύνεις σε ένα συνολικό σχεδιασμό για το προσφυγικό, απλώς παραδίδεσαι.
Επί του παρόντος ο μόνος συνεπής από τους συμμετέχοντες στην «Εθνική Χίου» είναι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Να ξεμπερδεύει ήθελε με τη δομή – φυλακή από την αρχή και όπου να ‘ναι. Αμετακίνητος στη θέση του. Στους Ολύμπους; Στους Ολύμπους! Στο 18ο; Στο 18ο!
Ο αντιπολιτευόμενος συνάδελφος του άγεται και φέρεται μεταξύ των δυο αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων. Τη συνολική λύση ευαγγελίζονταν προ 5 ημερών, στο τραπέζι του Προκρούστη για το Προαναχωρησιακό και μόνον στρογγυλοκάθεται τώρα.
Ο δήμαρχος καταπατά το θεσμικό ρόλο του κι από εκτελεστής των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου (θυμίζω όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα) μοιάζει να δροσίζεται από τη σκιά που του προσφέρει η συμμετοχή στην τετρανδρία.
Κι ο αντιπεριφερειάρχης γεύεται την ικανοποίηση της δικαίωσης της αρχικής του άποψης, ενέχει όμως ο κίνδυνος να αποδειχθεί στο τέλος ότι η πρόταση του απλώς χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθούν άλλου είδους τετελεσμένα.
Στο δια ταύτα, κανείς δεν θέλει να χρεωθεί το ... μουτζούρη. Πιο καλά να τον αναλάβει εκείνος του όποιου η εξουσία δεν δοκιμάζεται παρά μόνο απ’ τον θάνατο. Έλα όμως που κι εκείνος καλόμαθε να ελίσσεται πολιτικά και λιγότερο θεολογικά; Ας τον χρεωθεί, λοιπόν, ο ... Βικέντιος κι όλοι οι υπόλοιποι αμαρτία ουκ έχουν.
Σ’ αυτό το σοβαροφανές επίπεδο συζήτησης βρίσκεται σήμερα το νησί κι υπάρχουν ακόμα κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί η κοινωνία οργίζεται και δεν κατανοεί πως τα πάντα συντελούνται αποκλειστικά για το καλό της. Κατανοεί πάντως ότι στο τζόγο του προσφυγικού διακινούνται αμύθητα ποσά κι είναι πανεύκολο οι στάσεις του καθενός μας να μεταβάλλονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη...
politischios.
