30 Μαΐου 2017

Το θέμα είναι πως μετά το προσφυγικό θα βγεις ... στις αγορές


Προμετωπίδα του διχασμού της τοπικής κοινωνίας τις τελευταίες μέρες είναι το δίπολο λαϊκισμός – ρεαλισμός. Με την ουσιαστική διαφορά πως και σ’ αυτό έχουν πλήρως παραχαραχτεί οι ρόλοι.

Ρεαλιστής, κατά το σύνολο των εκπροσώπων μας, είναι αυτός ο οποίος αναζητεί εν αγωνιωδώς τρόπο το προσφυγικό να παραμεριστεί σήμερα από τη μεγάλη αυλή μας, το κέντρο της πρωτεύουσας. Εν προκειμένω εκείνοι...


Και λαϊκιστής όποιος, αντιθέτως, βλέπει κάπως πιο βαθιά, με ορίζοντα μέλλοντος, και εκφράζει τη βάσιμη υποψία πως, αν ο τόπος δε συνδυάσει την πρόσκαιρη επίλυση του προσφυγικού με τη διαμόρφωση της ταυτότητας του, οι συνέπειες θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές. Η τάση αυτή εκφράζεται πρωτίστως από πολίτες, δεν το κρύβουμε και από τον «π».

Ουσιαστικά αντιστρατεύονται τα δεδομένα επί των οποίων ιστορικά στηρίζονται οι δυο έννοιες. Στην παρούσα φάση ο λαϊκιστής στοχεύει σε πολιτικές μέλλοντος, ο ρεαλιστής απαντά στο εφήμερο του πράγματος. Πλήρης παρανόηση.

Αδειάζοντας το κέντρο της πρωτεύουσας από τους μετανάστες άμεσα κερδισμένοι είναι το ίδιο το κέντρο, πιθανά η επιστροφή σε μια κάποια κανονικότητα και φυσικά οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας. Έχουν πραγματοποιήσει το εφήμερο καθήκον τους. Ποιος ηττάται; Η πιθανότητα η κυβέρνηση και η Ευρώπη να σου σηκώσουν τηλέφωνο την ώρα που θα τους ζητήσεις κάτι, δεδομένου ότι η προσφυγική διέλευση, νομίζω αυτό είναι πεντακάθαρο, από τη Χίο δεν θα εξαφανιστεί δια μαγείας.

Με την διαφορετικού τύπου διαπραγμάτευση που προτείνουν πολίτες και «π» οι επιπτώσεις εμφανής παρουσίας του προσφυγικού στην αυλή μας θα είναι για κάποιο διάστημα ακόμα ορατές. Θα κυκλοφορούν δυο – τρεις μήνες ανάμεσα μας πρόσφυγες με προορισμό χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Με αυξημένο το κλίμα ανασφάλειας και πειραγμένη την ψυχολογία του Χιώτη. Μια άλλου τύπου διαπραγμάτευση, ωστόσο, ενδέχεται – ασφαλώς δεν είναι σίγουρο – να πείσει την Ευρώπη ότι στους υπολογισμούς της για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης σκόρπισε λεφτά στις κυβερνήσεις, στους ίδιους τους πρόσφυγες, στις αγαπημένες της Μ.Κ.Ο. και άφησε απ’ έξω τις περιοχές που πληρώνουν το μάρμαρο της διέλευσης των χιλιάδων απελπισμένων. Λάθος της, το οποίο οφείλει τάχιστα να διορθώσει, χωρίς ανυπέρβλητα για την ίδια κόστη.

Η διαπραγμάτευση αυτή ενδέχεται λοιπόν, να συμβάλλει καθοριστικά στην απαίτηση η Χίος να μην ... βγει στις αγορές, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού, καθημαγμένη και με κοινωνικά ερείπια από τη γεωγραφική της υποχρέωση να παραστήσει τη γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά πανέτοιμη, έχοντας αποκομίσει τα αναλογούντα οφέλη από την εκ μέρους της τήρηση του σημερινού ρόλου της.

Για να επανεξεταστεί τώρα ο διαχωρισμός λαϊκιστή και ρεαλιστή...
politischios