Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Aυτοί θα δώσουν την αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαφώς, ένα από τα πιο φθαρμένα της Ευρώπης. Εκτός από το ότι φέρει ακέραια την ευθύνη της χρεοκοπημένης οικονομίας, η διαβρωτική του επίδραση έχει δημιουργήσει και οδυνηρά πολιτισμικά κατάλοιπα στην ελληνική κοινωνία.
Είναι ήδη, φανερή η διάθεση κατακερματισμού του, από την στιγμή που η συγκυβέρνηση των «Συριζανέλ» δεν μπόρεσε να συσπειρώσει τους οπαδούς της. Αυτή η εξέλιξη ήταν που καλλιέργησε έντονες διαθέσεις σε διάφορες τάσεις για δημιουργία νέον κομμάτων. Από τους πρώην του ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Μακρή, μέχρι την Δημοκρατική Ευθύνη, το κόμμα του Τσιτουρίδη, του Βελόπουλου,του Κρανιδιώτη, και χθες του Νότη Μαριά… Αν προσθέσει κανείς και τα υπόλοιπα μικρά κόμματα του παρελθόντος, φαίνεται πως θα πάμε στις εκλογές με τα περισσότερα ψηφοδέλτια όλων των εποχών. Και είμαστε ακόμα, στα μέσα μιας περιόδου, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ανθεκτικός και κανείς δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα ηρωικής εξόδου.
Εκείνο που προξενεί εντύπωση είναι ότι βρέθηκαν τόσοι πολλοί «πρόεδροι» σε μια περίοδο αμφισβήτησης της πολιτικής και εν μέσω κατάρρευσης της εμπιστοσύνης. Από πού δηλαδή, τους προέκυψε τόση αυτοπεποίθηση για να δημιουργήσουν ένα μικρό κόμμα που η μόνη του σημαία θα είναι η αντισυστημική ρητορική του Τσίπρα σε «γενόσημη» μορφή; Ποιος ξέρει, ίσως η εποχή της «πολιτικής παράνοιας» ευνοεί την έξαρση του προσωπικού μεγαλείου. Μπορεί πάλι, να αποτελεί και μία ευκαιρία για κατοχύρωση καλύτερου πλασαρίσματος στο νέο πολιτικό σύστημα που κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί.
Η μόνη ίσως σοβαρή πρόταση που εμφανίζεται, μετά τις εκλογές του 2015, είναι η «Ώρα Ευθύνης» των τριών (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης) που θα πάρει δυναμική μορφή μόνο αν παγιωθεί σε ένα σταθερό σχήμα με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο, αφού θα προηγηθούν αρχαιρεσίες ανάδειξης αρχηγού και συνέδριο.
Καλό θα ήταν στις επόμενες εκλογές- όποτε και αν γίνουν- να πάμε με το κλασικό σχήμα που έχουν όλες οι δυτικές δημοκρατίες. Από τη μία η φιλελεύθερη Κεντροδεξιά και από την άλλη, η φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία. Με λίγα λόγια, απέναντι στην ΝΔ, να είχε δημιουργηθεί ένα κατάλληλο σχήμα «κανονικών» ανθρώπων για να διεκδικήσουν την εξουσία, με όρους λογικούς και ρεαλιστικούς. Και μετά τις εκλογές, να δημιουργήσουν από κοινού, ένα μίγμα αποφασιστικής διακυβέρνησης- όπως στην Γερμανία- για να απελευθερώσουν την χώρα από τον λαϊκισμό και την δημαγωγία.
Αυτό όμως, δεν εξαρτάται από την διάθεση των πολιτικών αλλά από τους ψηφοφόρους τους. Οπότε είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί. Όλα αυτά τα στρώματα των αριστερών και δεξιών «πικραμένων» που θα συνεχίσουν να αναζητούν «προστάτες» και «μαντρί», θα διασκορπιστούν στα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, αποδυναμώνοντας, όμως, το λαϊκιστικό μέτωπο που ορκίζεται στον κρατικό φονταμενταλισμό.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι πιθανόν να δώσει, εκτός απροόπτου, την αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία. Έτσι και αλλιώς, με τις ατέλειες και τα προβλήματά της, είναι το μόνο κόμμα αυτή τη στιγμή που διαθέτει μία σταθερή προσήλωση σε ένα μεταρρυθμιστικό όραμα. Και όσο ο κρατισμός θα προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε μαθητευόμενους μάγους, η μόνη λογική διέξοδος θα είναι ο Μητσοτάκης.
Όλα αυτά βέβαια, αν δεν θα συμβεί κανένα ατύχημα με τα αδιέξοδα της οικονομίας και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείψει φυσιολογικά την εξουσία. Έτσι κι αλλιώς ζούμε εδώ και πολύ καιρό, στην «εποχή των τεράτων». Κάποια στιγμή, η ίδια η κοινωνία θα ψάξει τις λύσεις στα προβλήματά της. Μέχρι τώρα, φρόντιζε μόνο να τα δημιουργεί…
liberal.
Aυτοί θα δώσουν την αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαφώς, ένα από τα πιο φθαρμένα της Ευρώπης. Εκτός από το ότι φέρει ακέραια την ευθύνη της χρεοκοπημένης οικονομίας, η διαβρωτική του επίδραση έχει δημιουργήσει και οδυνηρά πολιτισμικά κατάλοιπα στην ελληνική κοινωνία.
Είναι ήδη, φανερή η διάθεση κατακερματισμού του, από την στιγμή που η συγκυβέρνηση των «Συριζανέλ» δεν μπόρεσε να συσπειρώσει τους οπαδούς της. Αυτή η εξέλιξη ήταν που καλλιέργησε έντονες διαθέσεις σε διάφορες τάσεις για δημιουργία νέον κομμάτων. Από τους πρώην του ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Μακρή, μέχρι την Δημοκρατική Ευθύνη, το κόμμα του Τσιτουρίδη, του Βελόπουλου,του Κρανιδιώτη, και χθες του Νότη Μαριά… Αν προσθέσει κανείς και τα υπόλοιπα μικρά κόμματα του παρελθόντος, φαίνεται πως θα πάμε στις εκλογές με τα περισσότερα ψηφοδέλτια όλων των εποχών. Και είμαστε ακόμα, στα μέσα μιας περιόδου, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ανθεκτικός και κανείς δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα ηρωικής εξόδου.
Εκείνο που προξενεί εντύπωση είναι ότι βρέθηκαν τόσοι πολλοί «πρόεδροι» σε μια περίοδο αμφισβήτησης της πολιτικής και εν μέσω κατάρρευσης της εμπιστοσύνης. Από πού δηλαδή, τους προέκυψε τόση αυτοπεποίθηση για να δημιουργήσουν ένα μικρό κόμμα που η μόνη του σημαία θα είναι η αντισυστημική ρητορική του Τσίπρα σε «γενόσημη» μορφή; Ποιος ξέρει, ίσως η εποχή της «πολιτικής παράνοιας» ευνοεί την έξαρση του προσωπικού μεγαλείου. Μπορεί πάλι, να αποτελεί και μία ευκαιρία για κατοχύρωση καλύτερου πλασαρίσματος στο νέο πολιτικό σύστημα που κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί.
Η μόνη ίσως σοβαρή πρόταση που εμφανίζεται, μετά τις εκλογές του 2015, είναι η «Ώρα Ευθύνης» των τριών (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης) που θα πάρει δυναμική μορφή μόνο αν παγιωθεί σε ένα σταθερό σχήμα με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο, αφού θα προηγηθούν αρχαιρεσίες ανάδειξης αρχηγού και συνέδριο.
Καλό θα ήταν στις επόμενες εκλογές- όποτε και αν γίνουν- να πάμε με το κλασικό σχήμα που έχουν όλες οι δυτικές δημοκρατίες. Από τη μία η φιλελεύθερη Κεντροδεξιά και από την άλλη, η φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία. Με λίγα λόγια, απέναντι στην ΝΔ, να είχε δημιουργηθεί ένα κατάλληλο σχήμα «κανονικών» ανθρώπων για να διεκδικήσουν την εξουσία, με όρους λογικούς και ρεαλιστικούς. Και μετά τις εκλογές, να δημιουργήσουν από κοινού, ένα μίγμα αποφασιστικής διακυβέρνησης- όπως στην Γερμανία- για να απελευθερώσουν την χώρα από τον λαϊκισμό και την δημαγωγία.
Αυτό όμως, δεν εξαρτάται από την διάθεση των πολιτικών αλλά από τους ψηφοφόρους τους. Οπότε είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί. Όλα αυτά τα στρώματα των αριστερών και δεξιών «πικραμένων» που θα συνεχίσουν να αναζητούν «προστάτες» και «μαντρί», θα διασκορπιστούν στα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, αποδυναμώνοντας, όμως, το λαϊκιστικό μέτωπο που ορκίζεται στον κρατικό φονταμενταλισμό.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι πιθανόν να δώσει, εκτός απροόπτου, την αυτοδυναμία στην Νέα Δημοκρατία. Έτσι και αλλιώς, με τις ατέλειες και τα προβλήματά της, είναι το μόνο κόμμα αυτή τη στιγμή που διαθέτει μία σταθερή προσήλωση σε ένα μεταρρυθμιστικό όραμα. Και όσο ο κρατισμός θα προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε μαθητευόμενους μάγους, η μόνη λογική διέξοδος θα είναι ο Μητσοτάκης.
Όλα αυτά βέβαια, αν δεν θα συμβεί κανένα ατύχημα με τα αδιέξοδα της οικονομίας και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείψει φυσιολογικά την εξουσία. Έτσι κι αλλιώς ζούμε εδώ και πολύ καιρό, στην «εποχή των τεράτων». Κάποια στιγμή, η ίδια η κοινωνία θα ψάξει τις λύσεις στα προβλήματά της. Μέχρι τώρα, φρόντιζε μόνο να τα δημιουργεί…
liberal.
